Hoe alles moest beginnen, is het verhaal van een Nijmeegse schrijver over zijn Nijmeegse stad. Het nieuwste boek van Thomas Verbogt leest als een mijmering over een denkbeeldig leven vol herinneringen en verlangens die naadloos in elkaar overlopen op een stroom van tijd die verdikt, verdunt en verspringt.
Hoe deel twee moest beginnen is typerend voor de dromerige stijl en melancholische toon waarin Thomas terugdenkt aan zijn Lycia:
‘Een dichte mist van hitte – daaruit doemt ze op, nee, daarin verschijnt ze, langzaam alsof ze opnieuw haar entree in mijn leven wil maken, na een pauze van acht jaar, waarin we in golven ouder werden, ouder en anders, en uiteindelijk begonnen aan wat nog niet zo lang geleden later werd genoemd.’
Als buurkinderen verzinnen Thomas en Lycia hun eigen werkelijkheid, vanuit een weerzin tegen alles wat gewoon is, want wat gewoon is, kan niet verzonnen zijn en wat verzonnen is, is altijd buitengewoon. Ze leven volmaakt gelukkig in hun zelfbedachte universum, tot ze plotseling van elkaar gescheiden worden wanneer Lycia naar Italië verhuist.
Toch blijven ze verbonden. Ook al brokkelt hun zorgvuldig opgebouwde droomwereld af en hebben ze jarenlang geen contact. Thomas blijft met weemoed in het verleden hangen terwijl Lycia zich vol overgave in de toekomst stort. Wanneer ze elkaar als twintigers, veertigers en zestigers weer treffen, blijkt het steeds moeizamer om elkaar te vinden. Wat ging er mis?
In haast poëtische en vaak zintuiglijke bewoordingen vangt Verbogt flarden van gedachten die samen een rake vertelling vormen over zielsverwanten, ouder worden en de kracht van verbeelding. Bij vlagen betovert en ontroert dit kleine verhaal over grote thema’s, zonder dat het te idyllisch wordt.
‘Later leefde ik natuurlijk het leven dat ik bedacht voor mijn verhalen en romans,’ schrijft Thomas op driekwart van het boek in een brief aan zijn vader. ‘Ik kan beter verzinnen dan leven’. Dat lijkt het fundament onder zijn omvangrijke oeuvre waarin hij zijn verleden met zijn fantasie verweeft tot een alternatieve realiteit.
Zijn vorige roman Als de winter voorbij is haalde zowel de shortlist van de Libris Literatuur Prijs, als de shortlist van de Boekhandelsprijs, plus de longlist van de ECI Literatuurprijs. Ook dit werk is goed ontvangen en geprezen om vluchtigheid van de emoties en de puurheid van het taalgebruik, al is één werk in deze trant voorlopig even genoeg. Soms voelen de zinnen als een stiksteek die steeds even terugspringt, voordat hij verder gaat.
‘Haar geur verbind ik met een vroege ochtend, met leven dat langzaam wakker wordt. Misschien is het onzin, maar ik wil het denken, waarschijnlijk omdat ik zo verlang naar een nieuw begin van alles, maar niets kan er opnieuw beginnen, niets. Zo is het leven, het maakt ons alleen maar ouder en anders dan zoals we daarvoor waren. Nergens is opnieuw mee te beginnen. Alles begint maar één keer.’
Deze recensie schreef ik voor YouBeDo, de online boekenwinkel waar je met elke aankoop bijdraagt aan je goede doel.
‘Mijn aandacht is een stolp waaronder niet te leven valt,’ schrijft Bregje Hofstede in Drift. Van jongs af aan legt ze haar leven vast op papier, in schitterende metaforen en scherpzinnige details. Alles wat ze maar kan vinden bewaart ze in stapels dagboeken en schriftjes, als ‘een hoarder die de poolnacht verwacht’. Ook haar momenten met Luc, de jongen waar ze als tiener voor valt, als twintiger mee trouwt en als schrijfster van vervreemdt. Haar verhaal strookt niet langer met het zijne. Van de ene op de andere dag loopt ze weg, van hem en van haar leven, met alle woorden in een grote tas op haar rug. In een poging om te achterhalen waar het mis is gegaan, leest ze hun verleden terug, althans haar versie daarvan, en rijgt de scènes, herinneringen en overpeinzingen aaneen tot deze roman. Eerlijk, kwetsbaar en schaamteloos mooi.
