Een landschap dat emotie verbeeldt

Grou-Jirnsum, Akkrum, Heerenveen.
Ze ziet niets van de kale Friese vlakte, met het gras te vruchtbaar groen, de lucht te luchtig blauw. Ze ziet niets van het uitgestrekte, rechtgehoekte, versgemaaide vergezicht. Ze ziet niets van het onbezorgde nieuwe leven, jong en onbezonnen dartel in de wei, klein en onvermoeibaar lustig in de vaart. De kerk die daar reeds eeuwen roerloos stond. De zon.
Ze ziet niets van het godvergeten vaderland waarvan ze zo vaak afscheid nam.
Ze ziet haar zwaaien, zeven jaar geleden, met haar zachte sterke blik. Toen zij het was die haar verliet in plaats van andersom.
Haar ogen horten, stoten non-stop door het panorama om haar heen, de sneltreinvaart te groot om langer dan een glimp te rusten op een beeld. Ze is er al voorbij, voordat ze kan beginnen te bevatten, laat staan voordat ze het herkent, voordat het went.
Steenwijk, Meppel, Zwolle. Overstap.
Twee tassen hobbelt ze de trap op en weer af, tegen mensen in, de moeders met hun dochters, oma’s met hun kleinkind, oude dames, ouder dan zij ooit zal zijn. Ze wacht acht zinloze minuten stilstaand stil op het perron, totdat haar reis hervat.
Wijhe, Olst, Deventer.
Een gloed daalt licht en dun, over het uitgerekte, rondgehoekte, bontbebloeide vergezicht. De kleuren bleken, vlakken af en warmen even op, een schaduw groeit tot schemering en dooft ze in het donker uit.
Haar afgewende silhouet ontsluiert in de ruit, het hoofd bewegingloos, de wimpers neer.
Ze had nooit gedacht dat het verleden op zou doemen in het heden, dat het haar rechts in zou halen en voorbij zou schieten, zo haar toekomst in.
Drie weken, anderhalve dag, een kopje koffie en een lach, de tijd raast haar voorbij in twee uur negenendertig.
Arnhem Zuid, Elst, Lent.
Haar slotgracht over. Thuis.