Private eye

Een detective in de keuken, met spanning en conflict

De geur van gebakken spek schuilt in de lucht. Van een primaire behoefte na een primaire nacht.
Hij sluit de deur, stapt naar het midden achteruit en steekt z’n handen onder z’n armen. Kijken mag hij slechts. Later zal hij schrijven.
Langzaam draait hij met de klok mee om zijn as, zijn neus als een secondewijzer die zijn voeten in minuten en zijn gedachten uren voortbeweegt.
Zijn blik omsluit de bruingelakte ombouw van de koelkast, kruipt de hoek in waar de bruinbespetterde senseomachine haar beide koffiepads omklemt, bevoelt het bruinbevlekte aanrechtblad tot aan de grens en dan er over, glijdt de vochtigbruine spoelbak in, betast het bruingeronnen ketchupkwakje klevend aan de binnenkant en glipt omhoog, bestrijkt de bruiniggeglazuurde tegels op de wand, alwaar het vijftal messen zich aan de magneetstrip klampt, besluipt de bruingevette koekenpan met de spetters eiwit aan de rand geschroeid. Zijn geest beroert de bruinverblinde muur schoonmetselwerk, achter het schild van de antiekbruine buffetkast opgesteld, begluurt het bovenste van drie, vier bruingebarsten borden achter glas, bemerkt het twaalfdelig kruidenrekje zonder peper, open en bloot op het blad. Hij dringt het laatste potje binnen, bevingert de blaadjes van rozemarijn.
Hij draait door. De deur staat op een kier.

private-eye