Cleo is dienst- en kindermeisje voor een middenklasse gezin in een Mexicaanse buitenwijk in 1970. In prachtig trage beelden volgen we een jaar in haar bestaan, monochroom en monotoon, met eindeloze balen was, stapels vaat en hondendrollen op de binnenplaats. Er speelt van alles – grote levensveranderende en geschiedenisbepalende drama’s – en tegelijkertijd ook niets, want Cleo ondergaat beide sereen en stoïcijns, alsof zeer zelf niet echt een onderdeel van is en nog minder invloed op heeft.
Schrijver en regisseur Alfonso Cuarón baseerde Roma op zijn eigen jeugd en draagt de film op aan een nanny waar hij warme herinneringen aan bewaart. Hoe gedetailleerd hij het tijdsbeeld ook vastlegt, wat in en buiten Cleo omgaat blijft vaag. Zijn eerbetoon schetst een karakter dat we amper leren kennen in ontwikkelingen waarvan de context ontbreekt. Als hoofdpersoon blijft Cleo een bijfiguur. ‘Wat er ook gebeurt,’ stelt haar werkgeefster vast, ‘wij vrouwen zijn altijd alleen.’