The Death of Stalin


De live-uitzending van een Mozart pianoconcert op Radio Moskou is amper afgelopen of de studio wordt opgebeld. Stalin is onder de indruk, hij wil een geluidsopname. Alleen, die is niet gemaakt.
Stante pede worden de deuren gesloten, de muzikanten gedwongen om het hele stuk van voren af aan te herhalen en nietsvermoedende passanten van de straat geplukt ter vervanging van het reeds vertrokken publiek. Wanneer de dirigent uit pure paniek flauwvalt, wordt in allerijl een nieuwe uit zijn bed gelicht. Stalins wil is wet.
Nog even dan. Kort daarna gaat hij dood. In het vacuüm van zijn overlijden vult het Kremlin zich met politiek gekonkel van ministers die elkaar de macht over de Sovjet-Unie proberen te ontfutselen, met een macabere doelmatigheid die ongemakkelijk hilarisch is.
Ondanks de briljante Britse humor, is de film op afgrijselijke feiten gebaseerd. Alleen, in werkelijkheid was de tweede dirigent bezopen en moest zelfs een derde opgetrommeld worden. De waarheid bleek zelfs voor satire te bespottelijk te zijn. Misschien is dat nog wel het angstaanjagendste.