Naakt
Het was het laatste dat ik las voordat ik ging slapen. ‘Dementie is niet te genezen.’ ‘Voor mijn moeder is het toch te laat.’ ’Hoeveel verdient de directeur?’ Een reeks akelige reacties op een Facebookcampagne van Alzheimer Nederland, om geld in te zamelen voor onderzoek. Zuur, zeurend en zeikend werd hier uitgespeld waar ik zo bang voor was. Dat het niet over zou komen. Dat ze er niets van zouden begrijpen. Dat ik ten diepst gekwetst zou worden in mijn diepste kwetsbaarheid.
Droomloos doezelde ik door de nacht tot de ochtend me tenslotte wakker maakte voor De Dag.
Kruipend vlogen de uren voorbij. En nog kon ik het niet. Een handvol lieve vrienden wist het al wat langer. Mijn vader, mijn zus, mijn broer en zijn vriendin hoorden het pas anderhalve week geleden, sinds ik volkomen onverwacht voor het programma was gevraagd. De mail om mijn naasten te informeren stond al dagen klaar, maar ik kreeg ‘m niet verzonden. Met één sneltoets zou ik de glazen bubbel van onwetendheid versplinteren, die mij drie jaar lang had beschermd. Command-shift-d. Ik sloot mijn laptop, zette mijn telefoon op niet-storen en rende letterlijk weg.
En toen toch ook maar weer terug. Vijf zonnig zware kilometers over een brug tussen het eiland en de stad, tussen een keuze en de consequenties, tussen het bekende en het onvoorspelbare.
’Een item van twaalf minuten,’ had mijn redactrice Kelly gezegd. ‘Bovengemiddeld lang.’ Ik bleef maar rekenen en redeneren. Twaalf minuten gedeeld door twee gasten, een professor plus een presentator. Misschien kreeg ik maar honderdtachtig seconden, om een taboe van generaties te doorbreken. Een angst zo groot dat ik er duizendvierentwintig dagen over zweeg. Welke woorden kies je daarvoor? Hoe kon ik die spreken, zonder te breken?
Douchen. De jurk aan. Geen nieuwe, maar een oude, die mijn lieve moeder ooit nog had gezien en goedgekeurd. Haar talisman in mijn tas. De auto in. De A325, de A15 en de A2. Drie happen lucht in het Westerpark. Twee happen vis in het Mediacafé. Een slok koffie zonder cafeïne.
Bij de visagie kreeg ik geen masker, maar mijn eigen herkenbare gezicht geschminkt. Hoe liep dat uit, als ik het straks niet droog kon houden? Ik durfde het niet te vragen. Dapper bleef ik handen schudden. Kelly. De professor. Jeroen Pauw. Ze kwamen in de grote spiegel voorbij, terwijl mijn lippen bij mijn kleding werden gekleurd en mijn haren in model getoupeerd. Hoe kon ik nog succes geknuffeld worden, zonder iemand met foundation te besmeuren?
Nog even door het script. Kordaat ritsten vreemde handen mijn jurkje tot mijn middel open. Het kastje van de microfoon moest vast aan mijn bh. Ik hield mijn gestylede lokken braaf omhoog en liet het allemaal gebeuren. Straks, straks was ik naakt. Straks was ik naakter dan ik ooit was geweest. Straks was ik naakt, voor de ogen van heel Nederland. Of misschien een slordige miljoen.
De trap af. De studio in. Aan tafel bij PAUW. Mijn lief zei: ‘Ik zit achter jou.’ Het kastje knelde op mijn ruggengraat, de lampen schenen zo fel en helder dat ik enkel donker zag.
Opeens was het begonnen. Lubach won een ring. Zalm praatte lang zonder dat hij iets zei. Verschrikkingen rond Anne Faber. Ze gingen aan me voorbij. Ik was alleen maar bezig met dat ene moment in hyperconcentratie. Die paar woorden. De ode aan mijn opa, mijn oom, mijn moeder, aan al die mensen die niet meer konden spreken voor zichzelf. Ik claimde meer dan mijn honderdtachtig seconden en ik stal er nog een paar van Javier. Niets is zo belangrijk als het hier en nu.
Cabaret, applaus en toen was het klaar.
Ik zocht en vond mijn lief. Kelly zocht en vond mij. Het zweet brak me uit en ik weet nog precies wat ze zei: ‘Twitter is ontploft. We zeggen altijd, je moet niet kijken, maar dit moet je zien. Iedereen praat hierover. En het is alleen maar positief.’
Dank jullie wel voor alle lieve en hartverwarmende reacties! Ik ben heel blij dat er met zoveel zorgvuldigheid aandacht wordt gevraagd voor dementie op jonge leeftijd en ik ben geraakt door alle verhalen van jullie en anderen die met deze akelige ziekte worden geconfronteerd. Hopelijk dragen de uitzendingen bij aan meer bekendheid, begrip en een doorbraak! Ik doe mee aan baanbrekend onderzoek en ik neem mijn petje af voor alle collectanten die deze week de kou trotseren en alle donateurs die zo gul geven! Als er geen kans is om te vechten, dan vechten we samen voor een kans! ❤️
Lieve Jetske,
Wauw, wat ontzettend knap & stoer hoe je zo open en eerlijk je verhaal durft te delen! Zowel op tv als in je prachtige blogs, ik heb hier alleen maar bewondering voor! Mooi hoe je je ook inzet voor (of dus eigenlijk tégen..) Alzheimer! Zet ‘m op, succes met alles wat er op je pad zal komen en vooral veel geluk ook! Kleine geluksmomentjes kunnen de mooiste zijn! ♥️
Liefs,
Danique
Hallo Jetske,
Ik zag je de tweede keer bij Pauw en mijn gedachten gingen naar onze overleden vriend met wie we in 2007 in Oeganda waren en waarbij het noodlot in 2010 toesloeg.
FTD hij was net de vijftig gepasseerd ( 1954 ) en Dr due lezingen over de hele wereld had gegeven.
In de jaren erna vaak bij hem op bezoek geweest en z’n gedragsveranderingen gade geslagen.
Daarna 7 jaar aks vrijwilliger met Alzheimer patiënten gewerkt .
Knap dat jij op deze jonge leeftijd met het gen onder de leden zo positief overkomt en mij deed denken aan de zangeres Kinga Dan van de groep Sela die uitgezaaide borstkanker heeft en in haar muziek de boodschap van vreugde uitzingt hetgeen jij in je blogs doet.
Sterkte en veel liefs toegewenst van deze 67 jarige getrouwde Brunssumer.
Moge God je zegenen en kracht geven hiermee om te gaan Jetske!
Lieve Jetske,
Ik snap heel goed dat je het al die tijd voor je hebt gehouden, maar ook weer niet. Je bent heel dapper dat je toch hebt gedaan, hoe langer je wacht, hoe groter de drempel.
Ik blijf het zeggen: ik hoop dat alles en iedereen helpt om deze ziekte een halt toe te roepen. Voor jou, je kinderen, hun kinderen, voor iedereen!!
Gr. Peter
Kippenvel! Mooi verwoord en je emoties van toen en nu zijn voelbaar voor iedereen die dit leest. Ontzettend knap geschreven! liefs, Anouk
Lieve Jetske, ga je mee met mijn Fries paard Jurre mennen in de Groesbeekse bossen? Mijn nummer heeft Evalien.