Tulp, etui en eend

Maximaal acht zinnen met drie verplichte woorden

De winter kleurt de laatste weken enkel in zwartwit en sepia, met soms een streek pastel, verlopen als een fletse aquarel met veel te weinig verf voor zoveel hemelwater. Dan bestormt een woeste zuidwester de wolken en veegt, stuift, jaagt ze door de lucht om al het grijze grauw te absorberen uit het zachte blauw. Terwijl ik binnen zit te wachten tot het buiten beter wordt, ritst plotseling de lente haar etuitje open en spettert vlijtig felle kleuren in het gras. Eerst een bleekpaars krokusje, dan knallen ook de gele uit de grond en daarna duurt het niet lang meer voordat een brutale narcis tettert dat het tijd is voor de paarse, roze, rode tulpen en misschien een hyacint? In alle vroegte kwettert een stel vogeltjes me wakker, om het hele huis te poetsen en te luchten, met de ramen en de deuren open, wagenwijd en dagenlang, want de zon, de zon, die komt er aan! Met eitjes en ijsjes, met rokjes en rosé, met sproetjes op mijn neus en sprietjes tussen mijn tenen, met kikkerdril en kuikentjes en kalverliefde. Maar het is pas voorjaar als ik een eendje heb gezien.